Adwent to okres w kalendarzu liturgicznym Kościoła Katolickiego, który trwa cztery tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Jest to czas przygotowania na przyjście Jezusa Chrystusa, zarówno w sensie historycznym (pamiątka Jego narodzin w Betlejem), jak i duchowym (oczekiwanie na Jego powtórne przyjście na końcu czasów).
Kluczowe cechy Adwentu:
- Rozpoczęcie i zakończenie:
- Adwent zaczyna się w niedzielę, cztery tygodnie przed Bożym Narodzeniem, i kończy się w Wigilię Bożego Narodzenia.
- Jest to jednocześnie początek nowego roku liturgicznego w Kościele.
- Symbolika:
- Kolorem liturgicznym Adwentu jest fiolet, który symbolizuje pokutę i oczekiwanie.
- W trzecią niedzielę Adwentu, zwaną Gaudete (Radujcie się), używa się różowego koloru, co oznacza radość z bliskości świętowania narodzin Chrystusa.
- Duchowe znaczenie:
- Adwent jest czasem refleksji, modlitwy, nawrócenia i pojednania z Bogiem. Katolicy zachęcani są do spowiedzi, aby z czystym sercem przyjąć Chrystusa.
- To także czas radosnego oczekiwania, przypominający o nadziei, jaką niesie przyjście Zbawiciela.
- Praktyki religijne:
- Roraty: Poranne msze święte odprawiane ku czci Maryi Panny, często przy blasku świec, podkreślające czuwanie i gotowość.
- Wieniec adwentowy: Składa się z czterech świec, które są kolejno zapalane w każdą niedzielę Adwentu, symbolizując zbliżające się Światło Chrystusa.
- Dwa wymiary oczekiwania:
- Przygotowanie do świętowania narodzin Jezusa (wspomnienie wydarzenia historycznego).
- Oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów.
Dla praktykujących katolików Adwent to czas zatrzymania się w codziennym pośpiechu, pogłębienia relacji z Bogiem i lepszego przygotowania serca na narodziny Zbawiciela.
Średniowieczni rycerze, w tym zakon rycerski Templariuszy, obchodzili Adwent jako czas duchowego przygotowania do Bożego Narodzenia zgodnie z zasadami Kościoła katolickiego. Był to dla nich okres refleksji, pokuty i modlitwy, a także postu, który w średniowieczu miał szczególne znaczenie. Oto, jak mógł wyglądać Adwent w życiu rycerza:
1. Duchowe przygotowanie
- Modlitwa i medytacja: Rycerze, zwłaszcza ci należący do zakonów takich jak Templariusze, poświęcali dużo czasu na modlitwę. W klasztorach i zamkach odprawiano codzienne modlitwy zgodnie z regułą zakonną.
- Roraty: Uczestniczyli w mszach roratnich, które były odprawiane przed świtem jako znak oczekiwania na przyjście Chrystusa.
2. Post
- Adwent w średniowieczu był okresem postu podobnym do Wielkiego Postu. Wstrzymywano się od jedzenia mięsa i innych wykwintnych potraw. Rycerze spożywali głównie proste jedzenie, takie jak chleb, ryby i warzywa.
- Templariusze jako zakon żyli według ścisłych reguł, które dodatkowo ograniczały ich dietę, szczególnie w okresach liturgicznych, takich jak Adwent.
3. Pokuta
- Adwent był czasem pokuty i refleksji nad swoimi grzechami. Rycerze spowiadali się i starali się pojednać z Bogiem przed świętami Bożego Narodzenia.
- Członkowie zakonów rycerskich często podejmowali dodatkowe akty pokutne, takie jak umartwienia czy wyrzeczenia.
4. Charytatywność
- W duchu przygotowania na przyjście Chrystusa rycerze, zwłaszcza templariusze, angażowali się w pomoc ubogim i potrzebującym. Była to forma praktykowania miłosierdzia i przypomnienie o obowiązku troski o bliźnich.
5. Duch wspólnoty
- Rycerze należący do zakonów wspólnie przeżywali Adwent w swoich komandoriach lub klasztorach, gdzie odprawiali nabożeństwa, śpiewali pieśni religijne i uczestniczyli w liturgii.
6. Refleksja nad wiernością powołaniu
- Templariusze, jako rycerze-zakonnicy, traktowali Adwent jako okazję do umocnienia swojej wiary i wierności wobec reguły zakonu. Mogło to oznaczać szczególne skupienie na obowiązkach rycerskich i duchowych.
Adwent w średniowieczu był czasem pełnym głębokiego znaczenia duchowego. Dla rycerzy, którzy łączyli ideały rycerskie z religijnym powołaniem, był to szczególny moment, by przygotować się nie tylko na święta Bożego Narodzenia, ale także na osobiste spotkanie z Bogiem.
