Templariusze u Sióstr Klarysek w Starym Sączu

W niedzielę 9 lutego 2025 r. Rycerze i Damy Zakonu Templariuszy gościli w Klasztorze Sióstr Klarysek w Starym Sączu ufundowanym w roku 1280 przez świętą Kingę, Księżną Krakowsko-Sandomierską, ówczesną właścicielkę Ziemi Sądeckiej.  W dniu 6 lipca 1280 zrzekła się ona na rzecz klasztoru swoich sądeckich posiadłości: miasta Stary Sącz oraz 28 wsi i sama została klaryską. Klasztor został usytuowany obok układu miejskiego Starego Sącza nad stromym wypiętrzeniem doliny Popradu. W 1285 roku rozpoczęto budowę kościoła świętej Klary, który konsekrowano w 1332 roku. W kolejnych wiekach był on wielokrotnie przebudowywany, jednak zachował cechy świątyni gotyckiej, o czym świadczy m.in. zachowane sklepienie krzyżowo-żebrowe w prezbiterium i kaplicy znajdującej się pod chórem.

Święta Kinga (zwa­na też Ku­ne­gun­dą) była trze­cią cór­ką kró­la Wę­gier Be­li IV z dy­na­stii Ar­pa­dów i ce­sa­rzów­ny grec­kiej Ma­rii La­ska­ri­ny. Uro­dzi­ła się 5 mar­ca 1234 roku w Ostrzy­ho­miu (Eszter­gom), pierw­szej sto­li­cy Wę­gier. Do Pol­ski przy­by­ła w 1239 ro­ku ja­ko pię­cio­let­nie dzie­cko, aby za­rę­czyć się z księ­ciem san­do­mier­skim Bo­le­sła­wem V. Mał­żeń­stwo za­war­ła w wie­ku lat 12, wno­sząc w po­sa­gu 40 ty­się­cy grzy­wien, a we­dług tra­dy­cji rów­nież sól wę­gier­ską.

Święta Kinga m.in. sprowadziła z Węgier do Polski górników, którzy dokonali pierwszego odkrycia złoży soli w Bochni (1251). Stąd powstała piękna legenda o cudownym odkryciu soli. Aby pomóc w odbudowaniu zniszczonego przez Tatarów kraju, św. Kinga ofiarowała Bolesławowi część swojego posagu. Bolesław za to przywilejem z 2 marca 1252 r. oddał jej w wieczyste posiadanie Ziemię Sądecką. Św. Kinga pomagała Bolesławowi w rządach nad obu księstwami (krakowskim i sandomierskim). Hojnie wspierała katedrę krakowską, klasztory benedyktyńskie, cysterskie i franciszkańskie. Ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i w Bochni, a zapewne również w Jazowsku i w Łącku. Do Krakowa sprowadziła Kanoników Regularnych od Pokuty i wystawiła im kościół św. Marka. Za jej sprawą do Krzyżanowic nad Nidą sprowadzono norbertanki, gdzie im wystawiono kościół i klasztor. W Łukowie książę Bolesław osadził templariuszy, a swojej siostrze, bł. Salomei, Bolesław pomógł wznieść w Zawichoście kościół, klasztor klarysek oraz szpital.

Najważniejszym dziełem ży­cia św. Kin­gi było jed­nak za­ło­że­nie klasz­to­ru kla­ry­sek w Sta­rym Są­czu, gdzie za­miesz­ka­ła po śmier­ci mę­ża w 1279 ro­ku. Chociaż ofi­cjal­nie ni­gdy nie peł­ni­ła w za­ko­nie żad­nych waż­nych funk­cji i god­no­ści, z za­cho­wa­nych do­ku­men­tów wy­ni­ka, że utrzy­my­wa­ła tu­taj licz­ny dwór słu­żą­cy pro­wa­dze­niu dzia­łal­no­ści go­spo­dar­czej i ad­mi­ni­stra­cji. Zmar­ła w opi­nii świę­to­ści 24 lip­ca 1292 ro­ku po dłu­giej cho­ro­bie, a na­stęp­nie zo­sta­ła po­cho­wa­na pod po­sadz­ką klasz­tor­nej ka­pli­cy. Obecnie jej relikwie spoczywają po translacji w specjalnej trumience na ołtarzu, na którym umieszczono jej XV-wieczną pozłacaną figurę.

Wkrótce po śmierci św. Kingi odno­to­wa­no licz­ne cu­da i ła­ski do­ko­na­ne za jej po­śred­nic­twem. W la­tach 1307-12 za­no­to­wa­no 21 ta­kich wy­da­rzeń, co sta­ło się pod­sta­wą do pod­ję­cia sta­rań o uzna­nie fun­da­tor­ki klasz­to­ru za świę­tą. Na prze­strze­ni ko­lej­nych wie­ków sta­ra­nia te po­dej­mo­wa­no wie­lo­krot­nie, lecz za­wsze bez­sku­tecz­nie. Do­pie­ro w 1687 ro­ku, przy sil­nym wspar­ciu kró­la Ja­na III So­bies­kie­go i bi­sku­pa Mi­ko­ła­ja Obor­skie­go Kon­gre­ga­cja ds. Obrzę­dów w Wa­ty­ka­nie za­twier­dzi­ła od­wiecz­ność kul­tu Kin­gi, a pa­pież Alek­san­der VIII do­ko­nał jej be­aty­fi­ka­cji. Kanonizacji św. Kingi dokonał papież św. Jan Paweł II w dniu 16 czerwca 1999 r. w Starym Sączu podczas swojej przedostatniej pielgrzymki do Polski.